Management summary:
Loper: Peter Jan Haas, 45 jaar.
Doel: deze zomer weer een 50 km in de benen.
Hardloop idool: Iedereen uit het boek Born to Run: A Hidden Tribe, Superathletes, and the Greatest Race the World Has Never Seen door Christopher McDougall.
Trainingsfrequentie: 3 maal per week.
Ik ben geen sporter. Ik heb zelfs een bescheiden hekel aan sport. Als er een voetbalwedstrijd op televisie is moet ik de kamer uitlopen, ik kan het gejuich in het stadion niet aanhoren. Ik kijk nooit naar sport, ik sla nooit de sportpagina open en heb geen idee wie de wereldrecordhouder marathonlopen is. Ik heb wel altijd gehouden van eenzame zwerftochten per fiets of te voet. Hardlopen kwam tot 2007 niet in mijn boekje voor.
In dat jaar werd ik door een kennis overgehaald om mee te lopen met zijn hardloopvereniging. Ik had nog nooit zoiets in groepsverband gedaan en tot mijn eigen verbazing vond ik het meteen leuk. Na een half jaar kon ik zelfs al 21 km lopen. Een week voor “Rotterdam” vroeg een teamgenoot of ik met haar de marathon wilde lopen. In mijn herinnering had ik nog nooit “nee” gezegd tegen een vrouw en dat was ik ook dit keer niet van plan. Het werd een lijdensweg van 4 uur en 19 minuten maar ik liep hem wel uit. Mijn teamgenoot moest en zou de marathon sneller lopen dan haar ex-vriendje en haar heb ik na 10 km niet meer gezien. Na mijn eerste marathon besefte ik dat ik misschien een klein talent zou hebben voor duurlopen.
Daarna volgde nog een paar stadsmarathons – dit keer wel getraind – maar ik begon deze al snel saai te vinden, een hoop gedoe, hoog inschrijfgeld en erger: al die mensen langs het parcours die staan te juichen. Vreselijk. Het was 2010 toen in Nederland de eerste lange trailrun werd georganiseerd: de Veluwezoom Trail. Vijftig en nog wat kilometers. Dat is slechts een klein stukje verder dan een marathon. Het bleek een schot in de roos. Voor het eerst tijdens een wedstrijd onderweg ontspannen lopen te kletsen met (toen nog) totaal onbekenden, en nog fris over de finish waar gelukkig niemand stond te juichen maar wel een terrasje was met koud bier.
Ik ben een paar deelnemers van de Veluwezoom Trail gaan volgen op Twitter en werd zo al snel het rare wereldje van de ultralopers ingezogen en het mooie was: ze hadden er waanzinnig veel plezier in. Dat had ik mij nooit voor mogelijk gehouden: hardlopen en onderweg keet trappen. Toen was het hek van de dam voor mij. Er volgden vier jaren van trails in de Ardennen, lange duurlopen in Nederland en Duitsland. Eén keer wilde ik wel eens een 100 km proberen tijdens Limburgs Zwaarste. Dat werden er 80. Ik had blijkbaar mijn grens gevonden. Nu voel ik mij het beste thuis op afstanden tussen de 50 en 60 km.
Ik ben een luie loper en zou in mijn eentje nooit een intervaltraining voor elkaar krijgen. No man is an island. Wij hebben allemaal de motivatie nodig van mensen om ons heen. Loopwijzer is de perfecte plek om doordeweeks mijn intervaltrainingen te doen en op zondagen te trainen op afstand.
Leave A Response