Gastoptreden van special guest trailruntrip september 2020 “entertrainer” Paul Bierman, onze eigen Nico Dijkshoorn:-)
“Oh heerlijke vrijheid, we omarmen u met 52 benen hier aan de oever van de Ourthe tussen muren van groen. We hebben ons ontworsteld van onze dagelijkse plicht, ontsnapt uit de stad, uit ons platgeslagen land, ver van de gebaande paden, onze plichten, deadlines en het gedrein van blèrende kinderen.
We openen onze longen en zuigen ons vol met frisse lucht.
Waar beter dan hier, waar in een ver verleden de aardplaten botsten en de aarde opstuwden, maar dan wel tot een hoogte die zonder hulpmiddelen te bedwingen is.
Hier loop ik met mijn zielsverwanten in eendrachtige pas. Ritmisch trommelen onze voeten op de zachte aarde. Een lopersconcert, gedirigeerd door de meest wijze loper. Hoe kan een afzet
zo krachtig en toch zo galant zijn? Het verraadt de hand van de meester. Een soldaat van het blauwe leger Loopwijzers is op grote afstand te herkennen. Het ritme gaat op de maat van Je Kan Niet Lang Zaam Ge Noeg Hard Lopen. 3 x. De dirigent geniet.
Maar met alleen landen kom je nergens, de voet rijst en reikt, hoger en verder dan het ooit deed. De zwaartekracht heeft steeds minder invloed op wijze lopers, ten eerste omdat ze steeds minder zwaar worden, maar ook omdat ze met ultieme loopeconomie de kunst verstaan de aarde te laten tollen. Naarmate meer en meer blauwhemden hun benen cyclisch voortdrijven, zo zal ook de aarde sneller tollen. In Greenwich is het een raadsel, de atoomklok moet weer worden bijgesteld. Wij weten waarom. We tillen ons uit het dal. Een bij zoemt instemmend, een vlinder fladdert langs. We zijn 1 met de natuur.
Het vrolijke gekwetter van de lopers verstomt langzaam. De berg legt ons het zwijgen op en vraagt ontzag. We zijn één. In onze stilte maar ook als lopers. Er is geen wedstrijd, geen onderlinge competitie. We verstaan de kunst van het Zijn. Ik loop dus ik besta. Het is voldoende. Bij iedere pas wordt het hoofd leger. We zijn Zen. Zo klik je op een post van Loopwijzer, zo word je fysiek en mentaal naar grotere hoogtes gebracht. Een therapeut zonder woorden. Een berg en een paar schoenen volstaan.
Wijsheid groeit niet vanzelf maar wordt geboren in deze momenten van stilte, u aangeboden door Nils. Het hoofd leeg. Er is ook geen plaats voor associatieve gedachten. Het pad kent geen vergeving. Iedere boomwortel wordt 3 meter van tevoren geregistreerd en verwerkt in een
motorisch brein zodat je voet op de juiste tijd, in de juiste positie op de juiste plek landt.
Nils heeft een organisch menu voorgesteld. Dat betekent niet dat we organen gaan eten.
Integendeel, vega is de nieuwe norm. Het houdt in dat we omhoog rennen en dat langzaam maar zeker duidelijk wordt wie tot de snelle, medium of rustiger groep behoort. Ik word als reservetempomaker van de mediumgroeo ingedeeld, wat handig is want met een man of 5
splitsten we ons af als medium rare, terwijl men achter in het mediumsegment reeds well done was. Ons groepje werd aangevoerd door twee olijke kleurige dames, pittige meiden, die als hertjes over de Ardense heuvels dartelden, hijgende hertjes, dat dan weer wel. Maar daar mochten we ons niet in vergissen want toen le grande patron Nils kwam informeren naar de gesteldheid klonk het; mijn adem is moe maar ik niet.
Het begint bij ambitie, op de voet gevolgd door realiteitszin. Toch houden ze vanuit hun ooghoeken de rest van de groep in de gaten. Zen, me hoela, Je kan niet langzaam genoeg hardlopen? Prima, maar je kan wel zo hard mogelijk langzaamlopen. hier komt niemand langs,
beurtelings schieten ze links en rechts uit de flank om de groep te testen. Een uitgelezen ploegenspel dat na enige kruisbeschietingen uitmondt in een status quo. Deze dames beuken zo door het glazen plafond.
Ondertussen werden we getrakteerd op een kettingbeklimming door het netelbos, glooiende paden waar volgens Nils zwijnen, herten en vossen te zien zijn alleen nooit als zijn lopers de kruizen, een rivierkruizing waar een landing op een leisteen equivalent staat voor een blauw
bekken. Of als je in het water valt blauwbekken. En een afdaling van 80% waar onze pittige meiden een knap halfuurtje voor uittrokken.
Wim, onze medisch wonder van 68 lentes jong was ondertussen even naar de snackbar geweest.
Onder aanvoering van Stijntje, die zichzelf opnieuw heeft uitgevonden (vroeger Stijn, nooit man geweest maar wel ietsje groter, vonden steeds meer trailfanaten verkoeling in de Ourthe.
Sommige dames besloten tijdens de tewaterlating nog ee trommelvliezen te testen al gillend in C kleine terts onder de akoestische brug.
Een paar slokken gerstenat was voldoende om de alfaatjes hun overzese marathonavonturen te laten delen. De rest droomt vast van een rijk avondmaal en de trails van morgen”
Bedankt Paul!!
Leave A Response