Mijn ultra avontuur: de reis vooraf, tijdens en na mijn ultra

Door: Floortje Cornelis

Balen en doorgaan

Ik open mijn mail en lees dat de Vuurtorentrail op Ameland niet door gaat. Dat idee had ik natuurlijk al, maar toch had ik stiekem hoop gehouden. Wie weet hadden ze de 60 km wel door laten gaan omdat er minder dan 100 deelnemers zouden zijn? Uiteraard sta ik volledig achter de keus om het evenement te cancellen. Maar toch baal ik. Hier heb ik afgelopen maanden voor getraind en ik ben er klaar voor. Wilde plannen schieten door mijn hoofd, zal ik gewoon zelf gaan? Meer dan een GPX heb ik niet nodig. Maar natuurlijk zijn ook deze plannen verre van verstandig en laat ik ze voorbij varen. Het baal gevoel blijft zeker een paar dagen hangen. Gelukkig heb ik al snel contact met mijn coach en trainer Kevin, samen besluiten we dat we mijn schema zo maken dat ik elk moment alsnog mijn ultra kan rennen. Ik ben meteen weer enthousiast, wat fijn om weer een doel te hebben, het biedt houvast en geeft nieuwe energie om te gaan trainen. Meteen heb ik er weer zin in. Wanneer de ultra dan zal zijn weet ik nog niet maar ik zal zorgen dat ik er dan klaar voor ben. Een paar weken train ik heerlijk, vanuit mijn tijdelijk plekje in Heemstede. Ik geniet van elke training, uiteraard helpt de omgeving hier enorm bij, heerlijk bos en prachtige duinen om de hoek. Dan begint het toch weer te kriebelen, ik wil een datum hebben. Dan komt de Midsummer Mega Trail (MMT) voorbij, een kleinschalig evenement. Een trailrun van Bussum-Zuid naar Rhenen, en met een paar treinstations waar mensen in en uit kunnen stappen. Samen met Manon (mijn ultra maatje) besluiten we voor deze trail te gaan. En nu gaat het echt beginnen, ik laat Kevin weten dat ik een datum heb: 21 juni 2020. En als deze gecanceld wordt hebben Manon en ik afgesproken om gewoon samen te gaan, dus wat er ook gebeurt, 21 juni is de dag van mijn Ultra!

Het doel en er in geloven

Het idee is om ongeveer 60 km te gaan rennen en als ik nog verder kan dan ga ik voor de volledige afstand, 84 km. Echter na een tijdje voelt deze keuze toch niet goed. Als je een doel stelt en deze haalt dan stop je vaak daarna, dus dan ga ik echt niet verder lopen dan 60 km als dat mijn doel is. Ik besluit om er gewoon voor te gaan, bam, 84 km. Een van de eersten aan wie ik dit vertel is Nils, de altijd positieve trainer! Hij zegt, tuurlijk kan je dit! En vanaf dit moment heb ik er zelf ook alle vertrouwen in (met af en toe de gedachte die door mijn hoofd schiet, ga ik echt twee marathons rennen?!? Maar die gedachte zet ik snel weer op de trein, dag!). Wat mij enorm helpt is om het hard op uit te spreken, om het te vertellen aan vrienden. Op dat moment hoor ik het mezelf zeggen en dan geloof ik het ook (ik kom blijkbaar zeer overtuigend over). Ik vertel Manon van mijn plan en die vindt het een goed idee, ook Manon gaat er voor! We hebben er zin in en spreken af dat we samen starten en dan wel zien hoe ver we samen lopen.

De voorbereiding en mijn mindset

Een paar mooie trainingsweken vliegen voorbij. Tijdens mijn langste training (5 uur en een kwartier) geniet ik, let ik op mijn voeding, hou ik mijn tempo laag en visualiseer ik hoe ik de 84 ga lopen. Een perfecte generale. Wel bizar om te bedenken dat je tijdens een training een marathon loopt en dat je dan pas op de helft zit. Niet te lang over nadenken gewoon gaan doen! En er vertrouwen in hebben, de juiste mindset is denk ik meer dan het halve werk! Soms probeer ik mij voor te stellen welke “niet-helpende gedachten” ik kan hebben tijdens de 84, maar ik kan weinig verzinnen. Ik denk dat als dat gebeurt ik dat accepteer en daarna weer focus op het genieten, hopelijk dat dat gaat werken.

De voorbereiding is in volle gang, mentaal en fysiek ben ik er klaar voor. Nu de verzorgingsposten nog organiseren. Mijn ouders staan bij 20, 60 en 70. De Coby’s (mijn vriendinnen van de middelbare school) staan met hun boys bij de 40, lekker op de helft. Boodschappenlijstjes zijn doorgestuurd (ook wat lekkers voor Manon). Eten en drinken voor een heel elftal, maar ik denk altijd maar, dan heb je wat te kiezen want je hebt niet altijd overal zin in. Zo ontzettend blij met alle support van iedereen, dat geeft ook heel veel energie. Nu nog bedenken hoe ik er heen ga en vooral, hoe weer terug vanaf Rhenen? In de trein zie ik nog niet zitten. Gelukkig heeft Merel een goed idee, zij pakt de fiets en haalt mijn auto op en rijdt naar Rhenen. Ook dat is dan opgelost.

De dag

Ik zet de wekker en weet dat het een korte nacht gaat worden, ik zal zeker ook een paar keer wakker worden en denken aan morgen. Ik accepteer dat dit zo is, ik heb afgelopen weken genoeg geslapen dus dit korte nachtje kan ik hebben. Dan is het zover, de wekker gaat, ik maak mij klaar en zit rond 6 uur in de auto. Het is heerlijk rustig op de weg. Manon en ik hebben besloten om iets eerder te starten zodat we ons niet door anderen op laten jagen en lekker ons eigen rustige tempo blijven lopen. Ik zie Manon op de parkeerplaats van Bussum-Zuid en we lopen samen naar de start waar Petrus met zijn hoorn klaar staat om ons het start schot te blazen. En we zijn los! Nog 84 km te gaan.

Het is prachtig weer en Manon en ik hebben elkaar lang niet gesproken, dus de eerste km’s vliegen voorbij. We zijn zoveel aan het kletsen dat we ook niet meer op de route letten, “koers fout” oh nee, daar gaan we weer. Herinneringen aan onze vorige Ultra komen naar boven, waar we ook meerdere keren even een paadje hebben gemist. En jawel, precies op het moment dat we even verkeerd lopen worden we ingehaald door Petrus en alle andere lopers. Hij kijkt even bezorgd en vraagt of we het wel kunnen vinden met de route, Manon en ik lachen, ja dit kunnen wij! En we laten de groep even aan ons voorbij gaan. Lachend rennen we weer verder. Voor we het weten zijn we bij de 1^e verzorgingspost. De eerste 20 km zitten er al op. Mijn ouders staan klaar met eten en heerlijk koude cola. Het is een warme dag. Ondertussen is Marloes (loopwijzer vakantie maatje) bij ons aangesloten, ze zou tempoleider zijn voor de 9 km per uur groep maar er waren alleen lopers voor de 10 km per uur. Gezellig! Met z’n drietjes vertrekken we naar het volgende punt, de helft. Pratend over teken stoppen we even om wat te eten, en dan zie ik opeens dat ik zelf een teek heb! Aangekomen bij de 40 km verzorgingspost waar Merel, Femke & Rutger en Mariël & Steffan op ons staan te wachten begint de tekensessie, na de 1^e teek die ik verwijder zie ik er nog twee. Met hulp van Marloes kan ik daarna weer teek-vrij op pad.

Met de woorden “wat zien jullie er nog fris uit na 1 marathon op naar de 2^e” worden we uitgezwaaid. Merel haakt een paar km aan, nog een pacer erbij. Wat een luxe en gezelligheid. We kletsen en genieten van de natuur en al snel is het tijd om afscheid te nemen van Marloes en Merel. Met zijn tweetjes gaan we verder. Ondertussen is Martien, de vriend van Manon, nog een extra verzorgingspost en bij de 50 ontvang ik van hem het beste zakje chips wat ik ooit gegeten heb, ik wist niet dat Nibbits zo lekker kunnen zijn.

Vanaf nu begint het soms wel pittig te worden maar het fijne is dat we nu elke 10 km een verzorgingspost hebben (en soms zelfs nog vaker omdat Martien elke keer weer opduikt met zijn kratje vol lekkers). Bij de 60 aangekomen staat Merel (andere Merel) met mijn ouders te wachten. Mijn moeder maakt wat bouillon voor ons en ik slik ondertussen nog een paracetamol, ik begon namelijk wel last te krijgen van mijn knieën. Mijn ouders vragen of we nog doorgaan, ja natuurlijk! Blijkbaar had ik nog niet zo duidelijk verteld dat het plan gewijzigd was naar 84 ipv 60 met eventueel uitloop naar 84. En vol vertrouwen geven ze aan dat ze dan bij de 70 weer voor ons klaar staan. Manon ik gaan met frisse energie weer verder, die bouillon heeft mij goed gedaan. Ondertussen hebben we ook al even ik denk toch zeker 45 minuten niet gekletst maar naar onze muziek/podcast geluisterd. Het werd tijd om weer verder te kletsen. Ik ben nog steeds aan het genieten. Soms loop ik een stukje maar het meeste blijf ik wel rennen, dan haal ik Manon weer in en later zij mij. Zo lopen we een stukje alleen maar toch samen. Plots schiet de kramp in mijn hamstring, nog nooit daar kramp gehad, het zijn altijd mijn kuiten. Gelukkig schiet Manon mij te hulp met een magnesium toverdrankje. En we kunnen weer door. Bij de 65 een cafeïne kauwgom van Martien en aanmoedigende woorden van Merel en door. Bij de 70 staan mijn ouders weer klaar. En bij de 75 Martien weer. Als verrassing zie ik opeens mijn trainer/coach Kevin aan komen rennen, verbaasd en blij zwaai ik hem gedag.

Met zijn drieën lopen we de laatste km’s. Manon en ik hadden al besloten om niet naar de finish te gaan want dat zou betekenen dat we de 90 km aan zouden tikken en we vonden beide 84 echt wel voldoende. Bij 83 km staan Merel en Martien, we gillen dat we nog 1 km heen en weer lopen en dat we hier terug komen voor de finish. De laatste km’s rent Manon of ze net is begonnen, ik volg haar, nog even doorzetten. En dan het moment, mijn horloge geeft 84 km aan! Kevin loopt nog even door want die wil toch ook wel zijn eerste 50 km aantikken. Ondertussen vieren Manon en ik dat we het gedaan hebben. Mega trots proosten (0.0%) op onze geweldige prestatie.

Voor iedereen die wil weten hoe het vanaf de finish verder gaat kan nog even door blijven lezen. Alle andere lezers, bedankt voor de interesse!

Trots, pijn, happy en dankbaar

Op het moment dat ik mijn schoenen uit deed begon mijn voet enorm pijn te doen. Ik was erg blij dat Merel mij kwam ophalen want rijden zat er even niet in. Mijn voet werd dikker en dikker, gelukkig had ik nog een koelelement wat koud was dus in de auto lekker mijn voet koelen. Trots, moe en helemaal gelukkig zit ik in de auto. Opzoek naar wat eten stoppen we bij een restaurant, alleen dat restaurant zit aan de andere kant van de snelweg en de lift is kapot. Ik zeg tegen Merel dat het wel lukt maar die ziet mij strompelen en zegt we rijden wel verder. Uiteindelijk is het de Mac geworden waar ik met moeite wat patat weg krijg. Eenmaal thuis gekomen (met dank aan chauffeur Merel) heb ik mezelf onder de douche gezet en een bak yoghurt met eiwitten klaar gemaakt die ik weer met moeite naar binnen kreeg. Ik heb gedurende de dag te weinig gegeten en mijn trek is verdwenen. Ook niet heel gek dat mijn lichaam een beetje van slag is na zo een prestatie en ik sluit mijn ogen. Om 2 uur ’s nachts wordt ik met pijn en heel veel honger wakker. Ik strompel de trap af om een pizza in de oven te stoppen, deze smaakte echt geweldig (yes mijn eetlust is terug) en ik strompel weer terug mijn bed in. De volgende ochtend voel ik mij eigenlijk best ok, behalve mijn voet, die is dik, rood en blauw en ik kan er niet op staan. De spierpijn valt daarentegen enorm mee, uiteraard aanwezig maar ik had veel erger verwacht.

Na een paar dagen strompelen is dan eindelijk de zwelling uit mijn voet en ik begin er weer langzaam op te kunnen staan en zowaar lopen lukt zonder pijn. Ik had in mijn hoofd al meerdere nieuwe hobby’s bedacht die ik tijdens deze blessure zou kunnen oppakken, zoals kayakken. Bijna jammer dat ik na een week alweer een klein rondje kan rennen want hierdoor blijven mijn nieuwe hobby’s nog even in de kast. Nou oke, 1 nieuwe hobby heb ik wel opgepakt, ik heb een Eliptigo gehuurd om mijn trainingen aan te vullen, ook als je niet geblesseerd bent kan dit een goede toevoeging zijn.

Nu, een paar maanden later kijk ik met een dikke glimlach terug op dit mooie avontuur. Nog steeds geniet ik van mijn prestatie, ontzettend trots op Manon en mij. En ben ik mijn team (mag ik jullie zo noemen? Ik denk het wel!) heel erg dankbaar! Thanks allemaal!

En die “niet-helpende gedachten” ben ik gelukkig niet tegen gekomen. Ik weet niet of het mijn mindset is, de goede voorbereiding, mijn positiviteit, het gezelschap van Manon, alle lieve supporters, goede trainers, een top coach, de mooie natuur of alles bij elkaar maar ik heb elke km mogen genieten. Op naar mijn volgende avontuur (wie weet gaat dit nu wel de Vuurtorentrail worden, wie gaat er mee?)