Den Helder – Maastricht Relay, Relax, Repeat!

Door: Levi Vlessing

Er zijn talloze hardloopevenementen. Van grote marathons tot kleine boerenkoolloopjes. Er zijn trailtjes, backyard ultra’s, razend snelle 5k’s, verklede biermarathons. Je kan een stage race doen in de Pyreneeën, zo snel mogelijk duizend hoogtemeters maken, meer dan 100 kilometer rennend de Italiaanse kust volgen. Veel mensen verklaren je voor gek maar dat geeft niet. Wij weten waarom we het doen!

Op 16 mei vertrekt de camper van Amsterdam naar Den Helder. Terwijl we onszelf de vraag stellen of we ooit naar Den Helder zijn gegaan met een andere reden dan de boot naar Texel stijgt de spanning. In zalencentrum ‘de Draaikolk’ verzamelen zich dit jaar zes teams die bij het idee om van Den Helder naar Maastricht in estafettevorm hardlopend ruim 400 kilometer te overbruggen dachten ‘ja, leuk’. Team Noord-Zuidlijn bestaat uit Amsterdammers. Naomi, Laura, Esmee, Bas, Bas (ja, twee Bassen), Daniel, Levi en crewlid Myrthe. Ze staan voor de uitdaging diagonaal door Nederland de route te volgen die zorgvuldig door de organisatie is uitgestippeld. De voorbereiding is geweest, camper vol met schone renkleren, snacks en pasta, hoofdlampjes opgeladen. De een doet nog zenuwachtig wat werk, de ander voert de laatste wisselpunten door in het exceloverzicht, en weer iemand is geïrriteerd omdat de rest niet op schiet. Spanning. We wachten op het startsein.

De vier mannen hebben zich naar Den Helder begeven voor de eerste shifts. De start is om 00:00 uur. De nacht is verdeeld in blokken van zes kilometer en zal tot ongeveer 07:30 duren. Stipt om 12 uur, pikkedonker, worden we weggeschoten door de wedstrijdbegeleiding. Bas pakt direct brutaal de leiding. De koppositie weten we zeker een kilometer vast te houden waarna het team ‘Mannen van de Mok’ de leiding overnemen. Die zien we vervolgens nooit meer terug. Onze tactiek deze nacht bestaat uit één loper en één fietser die op afgesproken moment een snelle wissel doen. Op het volgende punt staat de camper dan klaar en pakken de andere twee het over. Dit proces herhaalt zich. We lopen door donkere duinen onder een mooie sterrenhemel. We voelen de zee, maar zien er niets van want het is 3:00 uur in de nacht. Al rennend  komen we langs een slapend Petten, Groet en Egmond. Langzaam komen we steeds dichterbij het eerste grote wisselpunt waar het dagteam over gaat pakken. Rond half vijf wordt het langzaam licht. Dat geeft nieuwe energie en 20 minuten voor op schema geven we over aan Femke en Floortje die door (of juist dankzij) een last minute uitvaller voor een etappe in wilden stappen en ‘even’ 30 kilometer voor hun rekening gaan nemen. Veel hulde en dank naar deze twee! We kennen niet veel mensen die om half 8, op hun vrije zaterdag, ergens in Noord-Holland zich vrijwillig melden voor 30 kilometer hardlopen.

Esmée en Myrthe wachten de vrouwen op ergens na Purmerend, support is altijd mooi. Nadat Floortje en Femke wederom een stuk sneller dan gepland het stokje overgeven aan Esmée gaat de Noord-Zuidlijn verder in de richting van het mooie Amsterdam. Op een parkeerplaats vlakbij Durgerdam staan ook Laura en Naomi te wachten en hier is het team dan voor het eerst helemaal compleet, hoewel de mannen bij Bas thuis liggen te slapen. De dag is verdeeld over de drie vrouwen die stuk voor stuk grote afstanden gaan afleggen. Gesupport door Myrthe die overal achteraan fietst en van hot naar her rijdt met de volgauto volgen ze de route naar Muiden, Vreeland en dwars door IJsselstein. De zon schijnt volop en dat is goed nieuws want er is rond Amsterdam her en der support. Vanaf een dijk worden aanmoedigingen geroepen en er is zelfs een supporter die via de Loopwijzersocials hoogte kreeg van deze race en 50 kilometer is meegefietst. Anna, zelf ook niet vies van een fysieke uitdaging, heeft tassen vol bananenbrood en heeft een boxje mee om de favoriete bangers te draaien van het team. Lopen is leuk, supporten misschien wel bijna net zo leuk. Esmée finisht haar eerste stuk, Laura neemt lachend over. Met z’n vieren verlaten ze Noord-Holland, op naar Utrecht. Met de vaart er in gaat ook Naomi zich klaarmaken voor haar eerste etappe. Ze loopt een kleine halve marathon door Utrecht om bij Vianen haar eerste finish te halen. Het eerste deel van de dag zit er op, er is weer 100 kilometer afgelegd. Bijna op de helft.

Omdat ook de vrouwen veel te snel gingen worden de mannen wakker gebeld. Ze moeten eerder op de afspraak verschijnen. We hadden afgesproken om 17:30 de mannen vier korte etappes te geven. Dit wordt 16:00 uur. Maar: file! De vrouwen krijgen er daarom 2 kilometer bij, het wisselpunt wordt snel aangepast. No stress. Op een sfeerloos bedrijventerrein in Vianen is het team dan eindelijk echt compleet. Voor het eerst zijn de zeven lopers samen. Er wordt geknuffeld, high fives gegeven, de eerste verhalen uitgewisseld. Iedereen is nog aardig fris en heeft zin in de komende kilometers. Onder de fijne zon van de namiddag lopen de mannen stuk voor stuk vier of vijf kilometer en dragen daarna weer over aan de vrouwen die gezamenlijk 45 kilometer gaan volbrengen. Aan een klein stadstrandje zetten Bas, Bas, Daniel en Levi de Camper neer om nog even te kijken of er oogje toegedaan kan worden en een berg pasta naar binnen kan worden gewerkt. De nacht wordt lang! Een kort bezoekje van handhavers uit Rosmalen die ons melden dat ‘er niet geslapen mag worden op de parkeerplaats’ wordt kortdaad door Bas afgewimpeld. Er zijn veel belangrijkere zaken dan dit soort regelgeving.

Iets na half 10 in de avond, het wordt langzaam donker, tikt Naomi Bas aan en zo start de nachtdienst. De duo’s zijn gehusseld. Bas en Bas, Daniel en Levi beginnen aan het lange stuk door Brabant. We leren dat Brabanders gezellige mensen zijn. De hele nacht horen we uit de verte de schuurfeesten gaan. Verder concluderen we dat Brabant onze minst favoriete provincie is van de route. De strategie van de eerste nacht herhaalt zich. Lopen, fietsen, auto rijden. Kijken of je een half uurtje tussendoor kan slapen. Snel wat snoepies eten, water drinken en weer door. We passeren Deurne. Daar ergens bij voetbalclub Racing Boys Deurne hebben de vrouwen de camper neergezet voor hun korte nachtje. Ze mochten er douchen, kregen soep en kroketjes aangeboden. Het typeert de hele organisatie en iedereen die er bij betrokken is. Het is simpel en eenvoudig maar met veel liefde en passie gedaan. De mannen lopen door hoewel het lopen in de nacht richting het einde zijn tol begint te eisen. Het tempo zakt wat, wat vooral betekent dat we niet echt inlopen op het schema maar ons houden aan de vooraf afgesproken pace. Elke stap door deze donkere Brabantse nacht (er brandt echt niet overal licht) brengt ons dichterbij Maastricht. We lopen door Erp, de Mortel en Neer. Rond half 6 in de ochtend staan de vrouwen een beetje fris, maar zeker fruitig in Buggenum klaar om weer over te nemen. Het nachtteam mag zeker twee en een half uur slapen want Maastricht kunnen we nu echt aanraken.

Diep in Limburg en moe staan er bijna 400 kilometers op de teller. Als team hebben we nog allemaal drie kilometers door de Limburgse heuvels af te leggen. Bas begint en krijgt meteen de Cauberg voor z’n kiezen. Toevallig ligt precies bovenop het wisselpunt, daar neemt Levi over. Die mag vervolgens drie kilometer alleen maar afdalen en loopt daar zijn snelste kilometer ooit terwijl Bas vanaf de fiets techniektips schreeuwt. ‘Gebruik die zwaartekracht, gooi die hakjes omhoog, knieën goed naar voren’. Als echt team rijden we de auto’s naar de wisselpunten, tikken we elkaar af en knallen we naar Maastricht. Spontaan spreken we af de laatste vijf kilometer met elkaar te rennen, op naar de Sint Servaasbrug waar de finish is. Ondanks ieders slaaptekort en terwijl iedereen al vele kilometers in de beentjes heeft vliegen we op hoog tempo naar de finish. Brug over, kort rechtsaf en daar staan de vlaggen en finishboog van de organisatie. Hand in hand komen we de finish over. We knuffelen elkaar welverdiend. We krijgen medailles en een trofee van de derde plaats die we behalen. Dank je wel voor de organisatie en dit evenement Den Helder – Maastrichtloop, jullie horen in een speciaal rijtje met bijzondere hardloopervaringen.

Een hele tijd terug was dit alleen maar een plan, gewoon een idee van ‘dat zou toch wel gaaf zijn’. Dankzij dit waanzinnige team, het goede samenwerken en alle positieve vibes hebben we dit toch maar mooi gedaan. Den Helder – Maastricht. Het is een eind. Je moet er een weekend alle vormen van comfort voor opzij zetten en teren op veel te weinig slaap. Maar met Laura, Bas, Daniel, Naomi, Esmée, Bas, Myrthe en Levi is het een feestje geworden. Een grote shout-out, knuffels en liefde naar het team Noord-Zuidlijn die dit avontuur aan is gegaan en weet waarom 422 kilometer achter elkaar lopen helemaal niet gek is. Maar gewoon hartstikke leuk!